آینده نه مطلقاً قابل پیش‌بینی است و نه وسعت امکان وقوع هر پدیده‌ای در آن بی‌نهایت است. گذشته و حال، شرایط و محدودیت­‌هایی را بر اینکه چه چیزی ممکن باشد و چه چیزی ناممکن، اعمال می‌کنند. برای افراد، شرکت‌ها و جوامع، سروکار داشتن با این شرایط و محدودیت‌ها، همزمان با دست و پنجه نرم کردن با عدم‌قطعیت‌های آینده، بخش بزرگ زندگی و خلاقیت آن‌ها را تشکیل می‌دهد. هیچ سیستمی اسیر تقدیر نیست و هیچ سیستمی آزادی بی حد و حصر ندارد. در بین این گستره‌های جبر و هرج و مرج، فضایی وجود دارد که آینده افراد و شرکت‌ها و جوامع شکل می‌گیرند. هر سیستمی برای رسیدن به آینده بهتر در این فضا، نیازمند ایده‌ها و نظریه‌هایی درباره آینده است و اینکه آینده چه چیزهایی ممکن است برای آن‌ها در بر داشته باشد. چه میزان امکان مانور در این فضا برای آن سیستم وجود دارد. چه گزینه‌هایی در برابر آن‌ها قرار دارند. انتخاب‌های آن‌ها، چه پیامدهایی را در بر خواهد داشت. و موضوعات مشابه می‌توانند در این فضا مطرح شوند.

سناریونویسی و نگارش داستان‌هایی درباره آینده (داستان‌هایی بر پایه واقعیت‌ها و رویدادهای اتفاق افتاده در گذشته و رویدادهای قابل انتظار) امکان کندوکاو و جستجوی هدفمند در فضای گفته شده را مهیا می‌کند. این سناریوها/داستان‌ها زبان مشترک ایجاد کرده، واقعیت‌های جمعی ساخته، چشم‌انداز مشترک بنا کرده و در نهایت قدرت ساخت آینده و یا در کمترین حالت، قدرت سازگاری با تغییرات را به سازمان، شرکت یا جامعه مورد نظر می‌بخشد.